Ik mis je
Eind juli 1995 doe ik een zwangerschapstest en die is positief, ik ben weer zwanger! Eveline zal als alles goed gaat in maart/april 1996 een broertje of zusje krijgen! 3 april 1996 wordt onze tweede dochter geboren, we hadden al besloten dat ik fulltime moeder zou worden omdat ik vond dat het werken buitenshuis en moederschap niet goed samen te combineren was. Wat was is trots op mijn dochters en wat heb ik kunnen genieten van mijn kleine kroost.
In januari 1997 wordt Elle wat hangerig, slaapt veel en eetlust verdwijnt. De huisarts stuurt me naar huis met de mededeling dat het wel een griepje zal zijn. Na aandringen mag ik toch met ons Elle naar de kinderarts in het reguliere ziekenhuis bij ons in de buurt, daar blijkt dus na onderzoek dat Elle ernstig ziek is en naar de kinderoncologie afdeling in Nijmegen moet om daar verder onderzoek te kunnen doen en te behandelen. Elle is dan 10 maanden oud, heel zware chemokuren krijgt ze om de agressieve vorm van kanker te bestrijden. Ze is er verschrikkelijk ziek van, we kennen haar bijna niet meer terug. Maar wat een vechtlust heeft dat grietje, als ze zich weer beter voelt, is ze vrolijk en alert, ze leert ondanks alles lopen en zelfs enkele woordjes kan ze praten. Helaas zijn de kuren en operatie niet afdoende en worden er uitzaaiingen gevonden en moet Elle opnieuw behandeld worden, het is echt verschrikkelijk, maar na ruim 9 maanden behandelen blijkt dat de tumorcellen te sterk zijn en kan er niets meer gedaan worden voor ons meisje. Palliatieve zorg is het laatste wat geboden kan worden. Elle is op zondag 21 december 1997 aan de gevolgen van een neuroblastoom overleden. Het gemis is dan enorm, de warmte van familie leden en vrienden was heel waardevol. Nu jaren later zijn er nog steeds vrienden en familie die laten weten dat ze aan ons denken op de geboortedag en sterfdag van ons Elle. Maar het worden er elk jaar wel minder, is ook wel begrijpelijk, het leven gaat door. Maar het gemis blijft voor ons altijd, een kind overleven is een van de moeilijkste ervaringen in mijn leven. Toch heb ik door Elle veel geleerd, dankzij haar sta ik nu waar ik nu ben. Al is dat niet altijd een makkelijke weg geweest, ik blijf trots op mijn kleine meisje!
